Gisteren een jongensdroom gerealiseerd. Naar de speelgoedwinkel getrokken met een "onbeperkt" budget. Voor een 10 jarige dan toch. Het gevolg van weer een gelezen boek (het geheugenpaleis, alle info op onze site www.succesvol-samenwerken.be.)

Al een hele tijd op zoek naar echte interactie tijdens de cursussen en het gevoel dat mijn modellen op de duur van een opleiding bij mijn cursisten echt blijven hangen.

Ze zeggen meestal van wel, maar zoals House dikwijls zegt: "everybody lies" en cursisten willen mij en zichzelf op het einde van een opleiding er waarschijnlijk van overtuigen dat ze hun geld niet hebben weggegooid. Dus het zijn niet de meest objectieve waarnemers.

Kortom, uit angst en frustratie en een goed boek wordt actie geboren.

Het basisidee van het boek, het geheugenpaleis, is dat we (weeral door de evolutie) geweldig goed zijn uitgerust om te denken in verhalen waarbij we ons locaties en beelden goed herinneren. Hoe ongewoner de beelden (vertaal: komisch en liefst seksueel geladen), hoe beter ze ons bijblijven.

Gisteren een eerste experiment gedaan bij mijn favoriete proefkonijnen. Een relevant (-: deel van mijn gezin. En het is fantastisch.

Mijn modellen worden verhalen, en de verhalen krijgen vorm in bouwblokken. Iedereen maakt zijn beelden reëel.

We moeten alleen nog een beetje aan de sex werken om de systematiek te optimaliseren maar ik weet niet of de opleidingen markt daar al klaar voor is.

Een heel ander gevoel als docent, en niemand valt in slaap. Achteraf is iedereen in staat met de ogen dicht het gebouwde tafereel te reproduceren. En achter alle beelden hangen de abstracte begrippen die samen het model uitmaken.

Spelen om te leren dus. De kleuterschool was altijd al mijn favoriete onderwijsfase.